خدا خواست تا هدف خلقت را روشن کند ، " محمد " را آفرید .
محمد (ص) آمد ...
آمد تا اسوه بشریت گردد .
آمد تا انسانهای مسخ شده را با " فطرتشان "‌ آشتی دهد .
آمد تا پیام آور خدا باشد به انسان .
آمد تا راهنما و الگویی باشد برای بهترین ها .
خداوند پیام آورش را فرستاد تا حلقه اتصال آسمان و زمین را محکم کند . اینبار محکم تر و برای آخرین بار .
مولا (ع) چنین فرمودند :  روزگاری بود ، میوه اش " فتنه " ، خوراکش مردار و کسب و کارش آلوده ، در دلها هراس بود و در کفها شمشیر ... که خداوند ، پیامبرش را برانگیخت . نهج البلاغه – خطبه 157 فیض الاسلام
او آمد ...
آمد ، تا " اغلال " را از دست و پای اندیشه ها و چشم و گوش و زبان جاهلیت زدگان بگشاید .
آمد ، تا انسان خاکی را با ملکوت آشنا سازد و دنیا را به آخرتش پیوند دهد .
پیامش " رستگاری " بود و شعارش "‌یکتا پرستی " . دعوتش " وحدت و عدالت " بود و سلاحش " مکارم اخلاق . "  طریقش "‌ نور " بود و برنامه اش " هدایت گری " .
گرچه آن روز – 27 رجب - بر فراز " حرا " بعثت آغاز شد ، اما این دریای بیکران گسترده شد تا آخرین روز عمر دنیا !
هنوز هم امواجش بر ساحل زندگیمان هویداست . سلاله پاکش واسطه فیض و کمال شدند . و هر چه از خوبی و فضایل که می بینیم از برکات این بحر عظیم است .
پیامی به این مهمی ؛ دریایی به عظمت و زلالی و پاکی ِبرترین انسان عالم را طلب می کرد یعنی محمد (ص) .
 و چه انتخابی بود این مولود کعبه و امین مکه . در دل جهل و کفر ‌، خدا اراده خود را متجلی ساخت .
و بهترین نتیجه از اینکه چرا محمد(ص)از عربستان برانگیخته شد ؟ و چرا در این زمان ؟ برای من همین است.
خدا خواست به ما و همه انسانها در همه اعصار نشان دهد . اگر بخواهی ، اگر اراده کنی و امین شوی ، حتی یتیم هم باشی و محروم ، حتی از نوادگان بزرگ قبیله باشی ، حتی در دل جهل عرب ، حتی کنار هبل و عزی ، حتی در کنار غریزه پرستی آشکار عرب ، حتی درس ناخوانده و ...
اگر تو بخواهی ! خدا هم تو را از فرش به عرش می برد . می شوی آبروی زمین و آسمان . می شوی پیام آور مهربانی . 
پس می شود به معراج رفت . نه تا جایگاه پیامبر (ص) ، بلکه به اوج انسانیت ، به همان مقام خلیفة اللهی . کم جایگاهی نیست !  محمد (ص) به معراج رفت و مسیر را برای انسانها روشن کرد .
حال یک سوال ؟
آیا فردی که با بحر عظیم و زلال محمد (ص) و خاندان پاکش آشناست و متنعم ، گمراه می شود ؟

هدیه من بمناسبت عید مبعث به دوستان شعر زیبای خواستگاه نور ، اثر علی موسوی گرمارودی . در ادمه مطلب حتما ً بخوانید  

غروبی سخت دلگیر است
و من ، بنشسته ام اینجا ،کنار غار پرت و ساکتی ، تنها
که میگویند : روزی روزگاری ، مهبط وحی خدا بوده است ،
و نام آن حرا بوده است .
و اینجا کعبه و بطحا است ...
و روز از روزهای حج پاک ما مسلمانها است .
**
برون از غار :
زپیش روی وزیر پای من ، تا هرکجا ، سنگ و بیابان است .
هوا گرم است و تبدار است اما می گراید سوی سردی ، سوی خاموشی .
و خورشید از پس یک روز تب ، در بستر غرب افق ، آهسته میمیرد ...
ودر اطراف من از هیچ سوئی ، رد پایی نیست .
ودور من صدایی نیست .
فضا خالی است
و ذهن خسته و تنهای من ، چون مرغ نوبالی ،
- که هردم شوق پروازی بدل دارد –
کنار غار ، از هر سنگ ، هر صخره
                                               پرد بر صخره ای دیگر ..
و می جوید به کاوشهای پی گیری ، نشانی های مردی را .
- نشانی ها ، که شاید مانده بر جا ، دیر دیر : از سالیانی پیش –
ومن همراه ذهن خود ، در غار می گردم .
وپیدا می کنم گوئی نشانی های که می جویم :
                                      همانست ، اوست
کنار غار ، اینجا ، جای پای اوست ، می بینم .
و می بویم تو گویی بوی او را نیز
همانست اوست :
                                یتیم مکه ، چوپانک ، جوانک ، نوجوانی از بنی هاشم
                                و بازرگان راه مکه و شامات 
                                امین ، آن راستین ، آن پاکدل ، آن مرد ،
                                و شوی برترین بانو : خدیجه .
                                                        نیز ، آن کس کو سخن جز حق نمی گوید .
                                                        و غیر از حق نمی جوید .
                                                        و بتها را ستایشگر نمی باشد .
واینک : این همان مرد ابر مرد است .
                             محمد (ص) اوست
پلاسی بر تن است او را .
و می بینم که بنشسته است ، چونان چون همان ایام .
همان ایام کاین ره بسا ، بسیار می پیمود .
و شاید نازنین پایش زسنگ راه می فرسود .
ولی او همچنان هر روز می آمد .
                                 و می آمد ..... ومی آمد
و تنها می نشست اینجا .
غمان مکه مشوم آن ایام را با غار می نالید .
غم بی همزبانیهای خود را نیز ...
و من ، اکنون ، به هر سنگی که در این غار می بینم ،
به روشن تر خطی می خوانم آن فریادهای خامش اورا ...
و اکنون نیز گوئی آمده است او .. آمده است اینجا ،
و می گوید غم آن روز گاران را :
عجب شبهای سنگینی !
                            همه بی نور !
نه از بام فلک ، قندیل اختر ها بود آویز .
نه اینجا – وادی گستردهء دشت حجاز – از شعله نوری ، سراغی هست .
زمین ، تاریک تاریک است و برج آسمانها نیز .
نه حتی در همه ام القری یک روز روشن .
تمام شهر بی نور است ...
نه تنها شب ، که اینجا روزهم بسیار شبرنگ است .
فروغی هست اگر از آتش جنگ است !
فروزان مهر ، اینجا سخت بی نور است ، بی رنگ است .
تو گوئی راه خود را هرزه می پوید .
و نهر نور آن ، زانسوی این دنیا بود جاری .
مه ، اندر گور شب خفته است و نا پیداست .. پیدا نیست .
سیه رگهای شب – این کوچه ها – از خون مه خالیست .
در آن ها می دود چرکاب تند ننگ و بد نامی ، بد اندیشی
                                              ودر رگهای مردم هم .
سیه بازارهای روسپی نامردمان گرم است .
تمام شهر گردابی است پر گنداب .
تمام سرزمینها نیز
                                  دنیاهم .
وگوئی قرن ، قرن ننگ و بد نامی است .
فضیلتها لجن آلوده ، انسانها سیه فکر و سیه کارند ...
و انسانها نام اشرافی زیبائی است از معنی تهی مانده ...
**
محمد (ص) گرم گفتاری غم آلود است .
و خور ، دیریست مرده ، غار تاریک است .
ومن چیزی نمی بینم .
ولی گوشم به گفتار است ...
ومی بینم تو گوئی رنگ غمگین کلامش را :
خدای کعبه ، ای یکتا !
درودم را پذیرا باش ، ای بر تر .
و بشنو آنچه می گویم :
پیام درد انسانهای قرنم را زمن بشنو .
پیام تلخ دختر بچگان ، خفته اندر گور .
پیام رنج انسانهای زیر بار ، وز آزادگی مهجور .
پیام آنکه افتاده است در گرداب
                             و فریادش بلند است : ای آدمها ....
 پیام من ، پیام او ، پیام او ...
 محمد (ص) غمگنانه ناله ای سر می دهد آنگاه میگوید :
خدای کعبه ، ای یکتا !
درون سینه ها یاد تو متروک است
واز بی دانشی و از بزهکاری :
- مقام بر ترین مخلوق تو ، انسان -
بسی پائین تر از حد سگ و خوک است .
خدای کعبه ، ای یکتا !
فروغی جاودان بفرست ، کاین شبها بسی تار است .
و دست ! اهرمن ها سخت در کار است .
و دستی را به مهر از آستین باز ، بیرون کن
که : بردارد به نیروی خدائی شاید ، این افتاده پرچمها انسان را
فروشوید غبار کینه های کهنه از دلها
در اندازد ، به بام کهنه گیتی بلند آواز
بر آرد نغمه ای همساز
فروپیچد بهم ، طومار قانونهای جنگل را .
و گوید : ای انسانها !
                           فراگردهم آیید و فراز آیید .
                                                       باز آئید .
صدابردارد انسان را .
و گوید : های ، ای انسان !
                                   برابر آفریدت ، برابر باش !
                                   وزین پس با برابرها ی خود ، از جان برادر باش
**
صدا بردارد اندر پارس ، در ایران .
وبا آن کفشگر گوید :
                          پسر را رو ، به هر مکتب که خواهی نه !
                         سپاهی زاده را با کفشگر ، دیگر ، تفاوتهای خونی نیست .
                         سیاهی و سپیدی نیز ، حتی ، موجب نقص و فزونی نیست ...
                         خدای کعبه .. ، ای یکتا...
**
بدین هنگام
کسی آهسته گوئی چون نسیمی می خزد در غار
محمد را صدا آهسته می آید فرود از اوج !
و نجوا گونه می گردد .
پس آنگه می شود خاموش .
سکوتی ژرف وهم آلود ناگه چون درخت جاودان در غار می روید ...
و شاخ و برگ خود را در فضای قیر گون غار می شوید
و من در فکر آنم کاین چه کس بود ، از کجا آمد ؟ !
که ناگه این صدا آمد :
                            (( بخوان )) .. اما جوابی بر نمی خیزد
محمد ، سخت مبهوتست گوید ، کاش می دیدم !
صدا با گرمتر آوا و شیرین تر بیانی باز می گوید :
((بخوان ! ) ... اما محمد همچنان خاموش
دل اندر سینهء من باز می ماند زکار خویش ، گفتی می روم از هوش
زمان ، در اضطراب و انتظار پاسخش ، گوئی فرو می ماند از رفتار،
                                                                        هستی می سپارد گوش .
پس از لختی سکوت – اما که عمری بود گوئی – گفت :
                                                              (( من خواندن نمی دانم ))
همانکس ، باز پاسخ داد :
                              (( بخوان ! بنام پرورنده ایزدت کو آفریننده است ....))
و او می خواند ، اما لحن آوایش .
                                       به دیگر گونه آهنگ است
                                       صدا گوئی خدا رنگ است .
می خواند :
(( بخوان ، بنام پرورنده ایزدت ، کو آفریننده است ...)
**
درودی می تراود از لبم بر او
درودی گرم 
***
غروب است و افق گلگون و خوش رنگ است
و من بنشسته ام اینجا ، کنار غار پرت و ساکتی ، تنها
که میگویند روزی ، روزگاری مهبط وحی خدا بوده است ،
ونام آن حرا بوده است .
ودر اطراف من ، از هیچ سویی رد پایی نیست .
و دور من ، صدائی نیست ...
 علی موسوی گرمارودی 1347